Er is weinig ruimte voor beslommeringen de laatste tijd. Alles valt in het niet bij de grote gebeurtenissen van deze tijd. De ditjes en datjes van een vreedzaam leven komen me ineens te onbenullig voor om aandacht aan te schenken. Ik noem de ergernis over de nieuwe verpakking van vuilniszakken die zijn gevouwen en opgerold op een manier die scheurlijn en opening nagenoeg onvindbaar maakt; de stofzuigerzakken bij de Blokker die geen van alle in mijn oude Philips passen; het doosje eieren dat tien stuks belooft maar er slechts negen bevat; mijn fiets die definitief de geest geeft… Ach, wat gun ik de Oekraïners mijn problemen. Buiten schijnt de zon uitbundig, wat iets pervers’ heeft. Ik weet het, er is altijd wel ergens oorlog. Mijn somberheid verandert niets aan de ellende van anderen, dus ga ik over tot de orde van de dag. Boodschappen doen bijvoorbeeld. IJ-witjes kopen, ze zijn in de aanbieding. 

Op de weg terug van de supermarkt naar huis rinkelen er geen flesjes in mijn tas. De IJ-witjes zijn uitverkocht. Hoef ik ze ook niet te sjouwen. Jawel, als ik een beetje mijn best doe, kan ik ook hier een positieve draai aan geven. Van achter me nadert een zingende man die daar zo te horen geen enkele moeite voor hoeft te doen. Hij zingt met het gemak van een getalenteerde zanger en beschikt over een goeie soulstem. Het nummer ken ik niet, misschien is het van eigen makelij. Ik kijk niet om maar wacht tot hij me inhaalt. Met soepel verende pas loopt hij voorbij, en anders dan zijn stem doet vermoeden is hij wit. Een ranke, jonge man met een weelderige bos krullen die over de rug van zijn leren jasje golft. Daaronder een strakke jeans in bootcut, maar in laarzen had hij vandaag geen zin. Blootsvoets gaat hij over de stoeptegels. Dit is vrijheid, zo ziet die eruit, zo klinkt die. Wat een geluk dat hij hier is en niet daar, in die oorlog. Dit is wat dictators het meest haten en uit pure machtshonger de kop in laten drukken. Normaal gesproken heeft een land een geheime dienst. In Rusland heeft de geheime dienst een land.  

Elke keer als Poetin ter sprake komt, stuiteren flarden van een vervloeking door mijn hoofd die ik niet kan thuisbrengen, tot Zelenski op 9 mei in zijn rede het een en ander te berde brengt dat mijn geheugen triggert. Het is de vervloeking uit de roman ‘Tristram Shandy’ *: 

“Dat de Vader die de mens schiep hem vervloeke. Dat de zoon die om onzentwil heeft geleden hem vervloeke. Dat de Heilige Geest, ons bij het doopsel ingestort hem vervloeke. Dat het heilige Kruishout, door de heilige Christus te onzent zaligmaking bestegen, hem vervloeke. 

Dat de heilige Maria, moeder Gods en altijd maagd, hem vervloeke. Dat de heilige aartsengel Michael, aller uitverkorenen voorspraak, hem vervloeke. Dat al de engelen, aartsengelen machten en krachten en al de hemelse legerscharen hem vervloeken. 

Dat Sint Jan de Voorganger en Sint Jan de Doper, en de heilige Petrus en Paulus, en de heilige Andreas, en alle andere apostelen van Christus, hem vervloeken. En dat al Diens verdere Discipelen, alsmede de vier evangelisten, die door hun prediking de ganse wereld hebben bekeerd, en dat de glorierijke schare der martelaren en belijders die door hun werken bij God Almachtig genade hebben gevonden hem vervloeken. 

Dat het koor der heilige maagden, die om Christus’ wil de ijdelheden dezer wereld hebben verzaakt, hem vervloeke. Dat alle heiligen die van de aanvang tot het einde der tijden Gods uitverkorenen zijn geweest, hem vervloeken. Dat de hemelen en de aarde en al het heilige daarin wonend, hem vervloeke. Dat hij vervloekt zij waar hij ga of sta, hetzij in het huis, hetzij in de stal, hetzij op de akker, hetzij op de heirbaan, hetzij op de landslag, hetzij in het woud, hetzij op het water, hetzij in de kerk. Dat hij vervloekt zij in leven en sterven. Dat hij vervloekt zij bij eten en drinken, bij honger, bij dorst, bij vasten, bij slapen, bij sluimeren, bij lopen, bij stilstaan, bij zitten, bij liggen, bij werken, bij rusten, bij pissen, bij poepen, en bij aderlaten. 

Dat hij vervloekt zij van binnen en van buiten. Dat hij vervloekt zij in het haar op zijn hoofd, Dat hij vervloekt zij in zijn hersenen en in zijn vertex (een hele nare vloek). In zijn slapen, in zijn voorhoofd, in zijn oren, in zijn wenkbrauwen, in zijn wangen, in zijn jukbeenderen, in zijn neusgaten, in zijn tanden en kiezen, in zijn lippen, in zijn keel, in zijn schouders, in zijn polsen, in zijn armen, in zijn handen, in zijn vingers. Dat hij vervloekt zij in zijn mond, in zijn borst, in zijn hart, in zijn maag, tot in al zijn buiks inwendigheden. 

Dat hij vervloekt zij in zijn nieren en in zijn liezen, in zijn dijen, in zijn voortplantingsorganen en in zijn heupen en in zijn knieën, zijn benen, zijn voeten en de nagels van zijn tenen. 

Dat hij vervloekt zij in al de geledingen en gewrichten van zijn ledematen, van de kruin van zijn hoofd tot de zool van zijn voet blijve niets aan hem heel. 

Dat de Zoon van de levende God in al de glorie Zijner Majesteit hem vervloeke, en dat de hemel met alle krachten daarin werkzaam tegen hem opsta, en hem vervloeke en verdoeme. Zo zij het, het zij zo. Amen.” 

Nou, die is verdoemd tot in alle eeuwigheid. 

* Citaat uit: ‘Het Leven en de Opvattingen van de Heer Tristram Shandy’, door Laurence Sterne, 1768. Vertaling van Jan en Gertrude Starink